Dylan Proosten, een jaar later

Het is ondertussen alweer twee jaar geleden dat we besloten om een boek te schrijven over Dylan Proosten en alles wat er gebeurd is op die vreselijke avond.

Waarom? Ik kan daar een heel verhaal over schrijven, maar het komt neer op een heel simpel ding. Ik ben zelf vader van 4 kinderen en ik moet er niet aan denken één van hen te moeten missen, en dan al helemaal niet op zo’n afschuwelijke manier als Dylan uit het leven van zijn ouders is verdwenen. De oneerlijkheid die rondom het verhaal hangt is hemeltergend, en dat is iets waar ik niet tegen kan; oneerlijkheid. Mensen die hun eigen tuintje schoon lijken te vegen, hun handen in onschuld willen wassen om de gevolgen van hun daad maar niet te hoeven dragen.

Na een jaar onderzoek en lange, emotionele gesprekken met Dylans ouders en vrienden, waar ik het met grote regelmaat niet droog hield, was het boek dan eindelijk daar.

Niet mijn boek, Dylans boek. Ik heb alleen maar de pen bediend.

Nu ik er zo over schrijf, begin ik weer vol te schieten en mijn diepste wens is dan ook nog steeds om de laatste mysteries die rond de avond van Dylans verdwijning hangen op te lossen, zodat er een vorm van rust is voor de ouders. Geen echte rust, want ik ben bang dat die niet bestaat in dit geval.

Op 31 oktober zal er in Cultureel Centrum De Boodschap in Rijen ruimschoots aandacht besteed worden aan Dylan Proosten en de vele redenen die achter Dylan Proosten, Vergeet mijn naam niet schuilgaan. Maar ook wat er een jaar na het uitkomen van het boek bereikt is. Ik zal er niet alleen zijn, ook Christel van den Akker, het medium dat een grote hulp is geweest bij het tot stand komen van het boek, zal aanwezig zijn en vragen beantwoorden.

Ik hoop op jullie steun en aanwezigheid.

Meer informatie is op www.uitgeverijmacc.nl te vinden.

Theo Barkel