Er is al veel geschreven en gezegd over ons zorgstelsel. Het is te duur, mensen worden ouder en hebben meer zorg nodig. Maar als mensen, oud of niet, gewoon hard zorg nodig hebben, is die dan nog voorhanden, is hij niet meer betaalbaar of zijn er andere redenen die wij als ‘gewone mensen’ niet zien? Is het een woud van regels of staan de verzekeringsmaatschappijen ertussen en moeten we terug naar één ziekenfonds? Het zogenaamde Nationale Zorgfonds?
Heeft het kabinet in het verleden gewoon de verkeerde beslissingen genomen? Er is tenslotte jarenlang bezuinigd op onder meer personeel en nu het zo hard nodig is, is het er niet… Niet heel verrassend als je het mij vraagt. Hetzelfde gaat voor het onderwijs op. Je kan tenslotte bezuinigen totdat het verkeerd gaat… maar wie dan leeft, wie dan zorgt? Ons kabinet heeft door de jaren heen ondertussen wel bewezen dat deze manier van denken leeft.
Wat als je de zorg vanuit het oogpunt van de patiënt gaat bekijken? De ouderenzorg loopt vast en de decentralisatie van de jeugdzorg dreigt te ontsporen: het beeld dat nu al ontstaat is voor iedereen met een beetje fantasie niet prettig. En hoe kan het dat je de laatste jaren te maken krijgt met huisartsen die oftewel belangrijke signalen missen of het totaal met elkaar oneens zijn? Ze hebben toch dezelfde opleiding gehad? Hoe kan het dat je bij de ene apotheek op je strepen moet gaan staan omdat het duidelijk is dat ze niet eerlijk tegen je zijn en ze bij de andere apotheek in dezelfde gemeente je zonder een seconde te twijfelen volmondig gelijk geven?
Hoe ziet de zorg na al die jaren bezuinigen en bemoeienissen er voor de patiënt uit die gewoon hulp nodig heeft?
Een ontluisterend beeld.